Rozdział 2

***Milena***

Siedziałam na łóżku cała zapłakana, Zuzka cały czas mnie pocieszała. W pewnym momencie usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Nie reagowałam na nie.
- Milena masz gości.- powiedziała pani Sylwia, w tym momencie spojrzałam w stronę drzwi. Byłam zaskoczona widokiem wujka i cioci z ich dzieci. Jednocześnie cieszyłam się bardzo znaczyło to że jednak mnie poznał. Pewnie chciał o tym najpierw pogadać z Iwoną.
- Część Milena pamiętasz mnie ?- zapytał mnie Ignaczak
- Trochę pamiętam- mówiąc to wstałam  łóżka i podeszłam się z nimi przywitać.
- Czemu płakałaś? -zadał kolejne pytanie.
- Nie rozmawiajmy tak w progu.- zaśmiałam się- Rozgośćcie się- ruchem ręki pokazałam na fotele i kanapę ( dla wyjaśnienia razem z Zuz kupiliśmy kilka nowych, ale używanych mebli.)
- Len masz gości nie będę wam przeszkadzać- odezwała się Zuzka
- Nie będziesz przeszkadzać- powiedziała Iwona
- I tak nie długo muszę iść do pracy. Trzeba jakoś na siebie zarobić. - powiedziała z uśmiecham na ustach moja przyjaciółka.- Miło mi było państwa poznać. D widzenia. Do zobaczenia Len- pożegnała się Zuza
- To może ja pójdę zrobić coś do picia. Na co macie ochotę.?- po moim pytaniu usłyszałam zamówienie i udałam się  do  kuchni. Kucharki nie robiły żadnego problemu. Zrobiłam picie i udałam się z powrotem do pokoju.
-Proszę, częstujcie się-  powiedziałam do moich gości stawiając na stole napoje i ciastka
- Dzieciaki podziękujcie Milenie- powiedziała ciocia
- To teraz powiedz czemu płakałaś- swoje pytanie z przed kilku chwil powtórzył Krzysiek
- No...  bo .... dziś- nie wiedziałam jak mam powiedzieć
- Zobaczyłaś mnie jak byłem razem z Resovią i nie dałem ci żadnego znaku że cię poznaje?- zapytał się wujek
- No właśnie dlatego. Ale skąd wiedziałeś, że o to chodzi?- byłam ciekawa jak on to zgadł
- Domyśliłem się. Nie byłem pewny czy to ty. Wolałem się upewnić. Po tym spotkaniu z dzieciakami poszedłem do dyrektora. Wtedy dopiero miałem pewność, że to była moja chrześnica Milena Ignaczak, córka mojego brata Patryka- powiedział z pełną powagą Krzysiek
- Mogę mieć do was prośbę?- zapytałam
- Pewnie, a jaką?- zapytali Ignaczakowie w tym samym czasie
- Nie wspominajcie przy mnie mojego niby ojca- gdy to powiedziałam, z mojej twarzy zniknął uśmiech jaki pojawił się na niej od bardzo dawna
- Oczywiście. Przepraszam. Wiem co on zrobił Tobie i Izie- powiedział wujek przytulając mnie.
- Dlaczego jesteś smutna?- spytała mnie Dominika, nie wiedziałam co mam jej powiedzieć
- Bo są czasami takie rzeczy, które wywołują smutek. Mam nadzieję, że ciebie nigdy to nie spotka- odpowiedziałam przytulając do siebie dziewczynkę. Po moich słowach poszła bawić się z Sebastianem
- Dobra zmieńmy temat- powiedziała wesoło ciocia- Opowiedz nam coś o sobie
- Okey, ale nie miłe wspomnienia zachowam dla siebie- uśmiechnęłam się do nich- Jak wiecie jestem Milena Ignaczak, mam 19 lat, studiuję fizjoterapię, interesuje się siatkówką- nie dane było mi dokończyć, gdyż przerwał mi wujaszek
- Moja krew- wypiął dumnie swoją klatkę piersiową- Pamiętaj, że siatkówka to najlepszy sport na świecie- zaśmiałyśmy się z Iwoną
- Dobra Krzychu, nie przeszkadzaj Milenie- Iwona uspokoiła męża- Kontynuuj- zwróciła się do mnie
- Dziękuję. Będę wujku pamiętać, że siatkówka najlepszy sport na świecie- zaśmiałam się razem z moimi gośćmi.- No to tak jak skończyłam interesuje się siatkówką. Wychowałam się w Wałbrzychu. Gdy miałam 9 lat, mama postanowiła wziąć rozwód. Po tym przeprowadziłyśmy się do Rzeszowa. Mama nigdy nie mówiła mi nic o jakiej kolwiek rodzinie. Nie lubiła tego tematu. Zmarła 2 lata później, ja nie pamiętałam czy mam jakąś rodzinę i trafiłam do domu dziecka. Często oglądając mecze siatkówki widząc twoją osobę miałam przeczucie, że gdzieś, kiedyś cię poznałam, ale nigdy nie miałam pewności. - czułam jak po moim policzku spływa pojedyncza łza, wtedy wujek podszedł do mnie i mocno przytulił, w jego ślady poszła też Iwona
- Przepraszam. To moja wina. Jesteś moją chrześnicą a ja po kłótni z bratem cię olałem. - wujek zrobił się smutny
- Dobra koniec tych smutków. Mamy dla ciebie propozycje- uśmiechnęła się Iwona
- jaką?- byłam zaskoczona
- Zapraszamy cię do nas na najbliższe 2 tygodnie. Dyrektor się zgodził, więc decyzja należy do ciebie- powiedział wujek. Przytuliłam ich najmocniej jak tylko potrafiłam.
- Dziękuję wam- poczułam wtedy, że ktoś mnie kocha i komuś na  mnie zależy
- Nie masz za co. To w takim razie pakuj się i będziemy jechać.- uśmiechnął się wujek.
- Ok, poczekajcie chwilkę.- Ignaczakowie nic nie powiedzieli tylko przytaknęli. Szybko się spakowałam. Wybrałam trochę eleganckich ubrań na święta. W końcu jak będą rodzice cioci i wujka trzeba jakoś wyglądać. - Okey możemy już iść. Muszę iść jeszcze do sekretariatu podpisać przepustkę.
- A wzięłaś jakaś sukienkę dobra na imprezę sylwestrową?- zapytała mnie Iwona jak wychodziłyśmy z pokoju
- Nie, po świętach pójdę jakąś kupić- powiedziałam zamykając drzwi. Szybko poszłam podpisać odpowiednie dokumenty i razem z rodziną ruszyliśmy do domu rodziny Ignaczak . Całą drogę rozmawiałam z ciocia.
- Krzysiek pokaż Milenie jej pokój.- zaraz po wejściu do domu powiedziała Iwona
- Zapraszam za mną- powiedział popularnie zwany Igła wchodząc po schodach. Nigdy wcześniej nie widziałam tak ładnego pokoju
-  Rozgość  się. Ja pójdę pomoc Iwonie przy obiedzie.- Zostałam sam w moim tymczasowym pokoju. Rozpakowałam swoje rzeczy i udałam się odświeżyć.

***Krzysiek****
Szkoda mi Mileny. Przez moją kłótnię z bratem strasznie cierpiała. Pewnie gdyby nie ten incydent to po śmierci matki, mieszkałaby u nas. Wiem, że trochę za późno na ratowanie rodzinnych więzi, ale może ze chce mieszkać u nas. Muszę pogadać o tym z Iwoną.
- Iwona mam takie małe pytanie- zacząłem nie pewnie
- No to słucham cię Kochanie-Iwona była bardzo spokojna, ale bałem się jej reakcji na mój pomysł
-Co ty na to, żeby Milena u nas zamieszkała?- byłem strasznie ciekawy jej odpowiedzi

***Milena***
Właśnie miałam wchodzić do kuchni, ale usłyszałam rozmowę cioci i wujka
- Co ty na to żeby Milena u nas zamieszkała?- gdy wujek zawał to pytanie nie wiedziałam co mam zrobić. Cieszyłam się, ale z drugiej strony bałam się odpowiedzi cioci.
- Też o tym myślałam. - powiedziała po czyn się na chwilkę zawachała.- Zobaczmy jak się będzie czuć przez te 2 tygodnie. Jak dzieci będą reagować na kuzynkę w domu. A potem zobaczymy. - Teraz zrobili mi się trochę smutno
.- Myślę, że świetnie się dogada z dzieciakami- powiedział wujek, w tym czasie sedan do kuchni
- Wiem, że to nie ładnie podsłuchiwać, ale tym razem nie mogłam się powstrzymać.- powiedziałam siadając na krześle
- No masz rację, że nie ładnie- powiedziała stanowczo ciocia
- Dlatego przepraszam. - powiedziałam przytulając się do nich- Chciałabym wam też podziękować. Dawno od nikogo nie dostałam, tyle troski i miłości. Dzięki wam w końcu będę miała rodzinne święta- poczułam jak po moim policzku spływa łza.
- Spokojnie. Nie płacz. - powiedziała Iwona przytulając mnie
- Nie chciałabym być ciężarem dla was
- Jakim ciężarem. Jeżeli będziesz czuła potrzebę zamieszkania z nami to mów- powiedziała ciotka
- Dziękuję, tylko że musicie coś wiedzieć- powiedziałam niepewnie. Jeśli chcą żebym z nimi zamieszkała muszą znać prawdę
- O co chodzi?- zapytał zaniepokojony Ignaczak
- Bo dyrektor domu dziecka powiedział że pracuje w kawiarni- przytaknęli na moje słowa  - Tyle, że to taka zwykła kawiarnia nie jest- byli mocni zdziwieni- razem  z kawiarnia jest agencja testowania wierności- po moich słowach zaniemówili.
- Co takiego?- zapytał podniesionym głosem Krzysiek
- Powiesz po obiedzie. Zaraz wystygnie. Krzysiek idź po dzieciaki- wujek przytaknal i poszedł na górę. Ja w tym czasie pomogłam Iwonie porozstawiać sztućce. Muszę przyznać że wujek ma szczęście. Iwona świetnie gotujemy.
- Dziękuję, to było pyszne- powiedziałam po skończonym posiłku.
- Na zdrowie. cieszę się że smakowało. Krzysiek pozmywasz naczynia- powiedziała z uśmiechem ciotka
- Skoro muszę- Krzysiek zrobił smutna minę
- Wujku pozmywam za ciebie- uśmiechnęłam się do wujka u zaczęłam zbierać naczynia
- Przecież jesteś w gościach. - powiedziała Iwonka
- Ale nie chcę siedzieć bezczynnie. Chociaż tak mogę się wam  odwdzięczyć
- Okey, możesz pozmywać ale w tym samym czasie  Powiesz co to ta agencja - powiedziała stanowczo ciocia. Nic nie odpowiedziałam. Zabrałam resztę naczyń i poszłam z nimi do kuchni. Chwilę  po mnie przyszli Ignaczakowie
- To mów Co to jest- wujek był mocno zdenerwowany
- Miesiąc temu zmienił się właściciel. Zmienił zasady pracy. Mamy ubierać się ta żeby jak najlepiej wyglądała nasza sylwetka.
- Ale jaki to ma związek z tą agencją? - Nie widziałam nikogo kto byłby tak wkurzony.
- Chodzi o to, że jeśli ktoś chce sprawdzić czy jego partnerka/partner jest wierny to przychodzi do szefa. Tam ogląda zdjęcia osób, które  testują.- przerwałam wypowiedź, czekałam na ich reakcje
- I co dalej?- zapytała Iwona
- I potem przychodzą razem do kawiarni. Osoba która ma testować obsługuje ten stolik. Porusza się uwodzicielsko. I jeżeli ktoś jest podatny na zdradę przychodzi za  jakiś  czas. Próbuje umówić się z uwodzicielem. I jak dochodzi do czegoś to szef robi zdjęcie i pokazuje zleceniodawcy
- A co jeśli testowana osoba Nie przyjdzie?- zaciekawiła wujka moja wypowiedź
- Jeśli przez tydzień nie przyjdzie, uznajemy ze nie jest zainteresowana zdrada i kończymy zlecenie- wytłumaczyłam
-  Długo zamierzasz tam pracować?- Zapytała ciocia
- Ile już związków przetestowałaś?- tym razem zapytał zdenerwowany wujek
- Na całe szczęście mało osób było zainteresowanych moją osobą. A pracować będę tam dopóki nie znajdę czegoś lepszego, a z tym jest ciężko. Mało kto chce zatrudnić studentkę- odpowiedziałam na ich pytania
- Jeżeli będziesz chciała u nas mieszkać  musisz zmienić pracę.- powiedział stanowczo Ignaczak
- Wujku ja sama nie jestem szczęśliwa z tej pracy. Chciałam odejść od razu po zmianie szefa, ale mi na to nie pozwolili.
- Myślę, że znajdę dla ciebie pracę- uśmiechnął się wujek
- Dziękuję, ale nie mogę cię o to prosić. Nie chcę mieć pracy tylko dlatego że moim wujkiem jest Krzysztof Ignaczak  libero Asseco Resovii Rzeszów i reprezentacji Polski
- Rozumiem, ale u nas w klubie będzie casting na pomoc dla naszego fizjoterapeuty.- powiedział wujek
- Nie mam szans, jestem dopiero na pierwszym roku studiów- powiedziałam smutna
- Dasz radę- po tych słowach zadzwonił telefon Iwony. Czekaliśmy jak przyjdzie i powie co się stało.

===============================
Życie Mileny zaczyna się zmieniać na lepsze. Zobaczymy na jak długo. Nie będę go oceniać, wy zrobicie to najlepiej :)
Ps. Nie wiem czy rozdział pojawi się w przyszłą niedzielę. Jadę na wesele kuzynki i nie wiem czy będę w stanie coś napisać. 
Pozdrawiam i do następnego :*